środa, 30 stycznia 2013
Dziwna poezja
Są takie wiersze,
których nie sposób deklamować.
Cichaczem się podkradają
w pamięć. Puszczają korzenie,
by dojrzewać,
wyśpiewać,
wymilczeć.
Są takie strofy,
którym brak słusznego rytmu.
Własnym taktem o serca uderzają.
Ściany ciasne się zdają, jak pantofel
nie całkiem na miarę,
gdy rytmicznie,
lirycznie
przenikają.
Wersy czytane nie na głos,
choć głośne, dykcja jak trzeba
- małe kawałki chleba
nieba.
których nie sposób deklamować.
Cichaczem się podkradają
w pamięć. Puszczają korzenie,
by dojrzewać,
wyśpiewać,
wymilczeć.
Są takie strofy,
którym brak słusznego rytmu.
Własnym taktem o serca uderzają.
Ściany ciasne się zdają, jak pantofel
nie całkiem na miarę,
gdy rytmicznie,
lirycznie
przenikają.
Wersy czytane nie na głos,
choć głośne, dykcja jak trzeba
- małe kawałki chleba
nieba.
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
2 X skomentowano:
Bo one sa w sercu i nie kazdy ma do nich dostep. Pozdrawiam..
Też serdeczne pozdrowienia, Andante.:)
Prześlij komentarz