nakładam szkła

Są takie wiersze,
których nie sposób deklamować.
Cichaczem się podkradają
w pamięć. Puszczają korzenie,
by dojrzewać,
wyśpiewać,
wymilczeć.

Są takie strofy,
którym brak słusznego rytmu.
Własnym taktem o serca uderzają.
Ściany ciasne się zdają, jak pantofel
nie całkiem na miarę,
gdy rytmicznie,
lirycznie
przenikają.

Wersy czytane nie na głos,
choć głośne, dykcja jak trzeba

- małe kawałki chleba

nieba.

wielu jest na świecie prawdziwych „kogutów”!
pieją o dymanku, a chodzą bez butów.
piersi choć mizerne naprzód wypinają,
a zamiast kokoszek żaby zaliczają.

 ref.:
kuku – ryku, koko – dak
- w tym kurniku byle jak!
kuku – ryku, koko – dak,
kogut znaczy mały ptak.

wiele jest kokoszek do znoszenia jajek.
szukają koguta, co nie pieprzy bajek
o dymaniu z iskrą od świtu do nocy
- kogucik – gawędziarz już im nie podskoczy.

 ref.:
kuku – ryku, koko – dak;
dużo ziarna, jajek brak
kuku – ryku, koko – dak,
grzebyk w górze, w dole flak…

stareńka kokoszka poucza kurczęta,
że jurny kogucik od jaj, chwalipięta!
bo jaja z reguły w kurniku (niestety)
atrybut niemęski – domena kobiety!

ref.:
kuku – ryku, koko – dak
miast koguta może szpak?
kuku – ryku – koko – dak
dwie wydmuszki, jajek brak!

Być przy nadziei już nie zdołam,
Więc nie nakarmi mnie do syta.
Żyć nią - wątpliwa wielce dieta
- mi zalecono ciut utycia.

Pracy mi trzeba, nie otuchy,
Krzepi najbardziej tłusty rosół.
Do pracy zdrowia - chociaż trochę.
Dla zdrowia zda się święty spokój.

Spokoju nie da się okupić
mniemaniem: wiara czyni cuda.
Cudownie jest mieć cztery kąty.
I cztery kółka, gdy się uda.

Na skrzydłach wzleci wówczas dama
(z pierwszego wersu tegoż wiersza).
Szepnie do ucha: sama? W domu?
Dla dwojga przecież starczy miejsca!

I znowu runie święty spokój!
Wprost na podłogę gruchnie z hukiem.
Nadzieja - miłosierna pani?
Zawsze wynajdzie w całym lukę...

w naparstku by schować
CIEBIE
SIEBIE
MY
zaszyć w materię mgły

drżą cienie
leszczyna figluje z podmuchem
chwyta za języki małe czupiradła
turlają pod nogami za namową słońca
łaskoczą leśne runo radosne umizgi

 ***

podglądam podsłuchuję - zazdrosna o niebo
skrawkami rozrzucone na oślep szczęśliwe
wplecione niczym wstążki w warkocze listowia
szmer pieści już membranę niecierpliwie milknie
bez słów tak wymownie

czekam na kadr kolejny wplątana w odgłosy
wyjmuję z cienia śmiechy - dawno wyciszone
zamknięte w opatrzności ochronnej łupiny
i chowam do kieszeni na czarną godzinę

 ***

drżą cienie
drży leszczyna wietrznym niepokojem
i wiecznym przekonaniem że ominie burza
łapczywie chwyta smugi żarliwość otula
wiedzie na pokuszenie w cieniste ułudy

mówili, że silna, rzeźbiona i hartowana.
słowa miały moc. unosiła więcej i więcej.
nocami brała przepustkę na płacz.

w lustrze zjawiała się kobieta - miała smukłe dłonie
- załamywała. naginała strach do determinacji.
 przygładzała bruzdę na czole. z ust mantra
- poradzi, poradzi, porazi.

nad ranem uciekały sny o trzcinie,
którą w ramionach lekko kołysze wiatr.
zbyt długo hartowana.
zbyt krótkie nogi mają sny.
za krótkie bywają ramiona.

o świcie uciszył się wiatr.
przemilczał, która z nich to ona

Bloch Krzysztof:  Odbicie II źródło: http://www.bwa.rzeszow.pl/bloch-krzysztof,133.html

na jutro pozostał czas przeszły
- jak gąbka pochłania już chwile:
te nasze spotkania przy kawie,
przy wódce (no wiesz: miód i chilli).

minuty wyświetlą godziny;
w migawkach wymowne stop - klatki.
wspominam dysputy i żale,
śmiech, żarty i kolor pomadki.

pamiętasz, gdy święta za pasem?
(kapustą z grzybami pachniało),
na stole stał pasztet i flaczki...
jak kolęd akordy - przebrzmiało.

na jutro pozostał czas przeszły.
wciąż wije się w głowie ta fraza,
że jutro, że kiedyś, bo przecież..,
dźwięk ''nigdy'' jak przyszłość przeraża.

moja melancholia boi się pachnieć grechutą
jest cała niesrebrzysta czerwieni się tylko pomadka
na lustrze w przedpokoju

moja melancholia boi się mnie a ja jej
mówię szaaa poczekajmy na różany sezon
podzielimy bezkolcowe zamyślenie
na dwa pas ...

zresetowana dotknięciem
pierwszego guzika pidżamy
wróciła do siebie wraz z pytaniem
jak się pani nazywa
sprawdziła jak głoski
na nowo składają się w słowa
a monitory kreślą krzywą
jej głodu - miarowo wybijał
rytm wierszy które jej dłonią
napisze
samo życie

nic nie mów
kiedy szeptem opowiadam
o historiach bez końca
nawleczonych na dziurawe początki
dudniła w nich jedynie niepewność
a fabuła zawijała w znak zapytania

zobacz
jak dzisiaj prostuje w wykrzyknik
jak dumnie stawia się kropka
przepełniona czarnym atramentem
akcja płynie wiją się rozerwane wątki
obrazy przenoszą do niemego kina

nic nie mów
nawet happy end zamienia się w ciszę
kiedy zrzuca czerwień i jest cały na melo
a dramaty po liftingu to tylko farsy
nie mów słowa są przecież pretekstem
aby wykrzyczeć

no czemu do cholery tak milczysz

Zdzisław Beksiński: Krzyk

szlachetność cierpień

nikt się nie dowie
jak smakujecie
tak pięknie przecież
pachnie maciejka
pod drzewem gruszka -
do góry brzuszkiem

wszak jest tak godnie
wyjaśnić sobie
że tyle dobra
bo ból na zdrowie
sól w oku – brylant
tak pięknie płakać
kiedy zatraca

człowieka w tobie
daruj więc sobie
pociechy bzdury
stygmat ponury
obnaży zwierzę
i na kolana
rzuci ten banał

dziękować spirometria ma się dobrze
żebra unoszą miarowo
wentylacja płuc pozwala nawet śpiewać
wprost z przepony arytmia też wraca do normy
kiedy nożycami ucinam zbędne wychylenia
i krytyczne tąpnięcia amplitudy

czytam właśnie wiersz ten pamiętasz
że prawdopodobnie można żyć bez ale
to ściema przez nos więc zdrowo się nadymam
i gwiżdżę już od miesiąca aby oszukać wykresy



chodzi mi po głowie stara fraza
/pasuje do wzmiankowanych wykresów/

nierentowna linia najczęściej łamana

zamknij oczy

krzeszę iskrę
ledwie muska
niepewna a już purpurowa
drży chybotliwie

dzieli się i pomnaża
języki ognia rozpoczęły taniec
smagłe i nagłe
łapczywe i niepokorne

oplatają patrz
jakie głodne
siebie

splotły ramiona i uda
wije się pantomima
aż po błysk ostatniego piruetu

otwórz oczy

Sergio Bezzanti: Pocałunek

''Zastanów się, o ile częściej cierpisz z powodu swego gniewu i żalu, niż z powodu rzeczy, które wprawiają cię w gniew i wzbudzają żal.'' - Marek Aureliusz 


kiedy przeważysz za
i sprzeciw zaciśnie palce
kruk zaczerni niebo

zbudzi tęsknotę za rumiankiem
w pustkę rzuci grudę

zaszczypie w oczy
szarpnie żyły
tętno w pogoni zdepcze myśli

nie będzie pytać o powody
w okruchy rozbije krzyk
pogrzebanego nimbu ducha


z tęsknoty za balsamem kwiatu
powije dziecko samotności

źródło:http://swiat-wedlug-olfy.blogspot.com/2012/03/blog-post.html