nakładam szkła

1. Na scenie życia łatwiej jest być aktorem ucharakteryzowanym, niż charakterystycznym.

2. Indywidualność rodzi się pośród tłumów. W tłumie na zawsze zostaje samotna.

3. Według jednej z definicji, inteligencja to zdolność przystosowania się do warunków życia. Czym nazwać zatem wpływanie na warunki w taki sposób, aby je dostosować do życiowych celów?

4. Nieczysta gra staje się fair wówczas, gdy przy stoliku zasiadają sami szulerzy.

5. Najtrudniej okraść złodzieja.

http://kultura.wp.pl/gid,14570347,galeria.html?T%5Bpage%5D=18

Ze strzępków słów zbuduję gmach
- jak one będzie niekompletny;
urwany dźwięk, dziurawy dach,
a ogród - suplementem.

Z niegramatycznych, chromych zdań
bluszczem oplotę altanę.
Odtańczę w niej bez zbędnych fraz
szamański, dziki taniec.

Gość zakołacze czasem w drzwi
zwabiony światłem w oknie.
Judasza perskie oko złe
iskrami sypnie groźnie.

Uciszy takt natrętnych nut.
Maestro: graj crescendo!
Fundament już kołysze się,
kołysze się wraz ze mną.

http://kultura.wp.pl/gid,14570347,img,14570350,kat,1011061,galeria.html

Codzienna droga przemierzana
 między mamony srogim okiem,
 między pogonią za ulotnym
 dniem, w podążaniu krok za krokiem

 wije się, tańczy, ginie w dali,
 prowadzi jak niewidomego.
 Po drodze słońce kwiaty chwali,
 a człowiek prosi: Chroń od złego.

 Czasy znacząco przyspieszyły,
 obroty, wir, kołowrót zdarzeń,
 na oślep pędzą dni, godziny,
 a między nimi błyski marzeń.

 Chwytane w locie niecierpliwie,
 by adoptować, przyhołubić,
 a w tej gonitwie mimochodem
 to najważniejsze gdzieś się gubi.

 Do garnka coś by trzeba włożyć,
 coś wdziać na siebie, kształcić dzieci,
 a rzeczywistość swym zwyczajem
 złośliwie w ucho zgrzyta, skrzeczy.

 Z drugiej zaś strony gdzieś głęboko
 nierównym rytmem komorowym
 ten gładki mięsień bez pardonu
 zapala myśli kolorowe.

 Pytanie męczy, kiedy wreszcie
 nastąpi czas, który rozdzieli
 zwyczajny mętlik zagoniony
 od snutych nocą, w snach, idei.

 Może gdy siwe włosy bielą
 ozdobią pochyloną postać
 wówczas odkrycie i Eureka,
 że droga ta jest przecież prosta.

Bo czyż to trwanie nieustanne,
 te walki, boje i potknięcia
 nie są istotą, celem, treścią
 i niezbywalną życia częścią?

http://zryznar.republika.pl/house-of-life-and-death/index.html

Komu bajkę?!
 Komu kwiat?!
 Komu słońce?!
 Komu wiatr?!

 Wiersz napisać mam dla kogo?
 Bo dla innych trzeba żyć!
 Dzielić się kolejnym dniem!

 Komu kawę?!
 Komu mit?!
 Komu sen,
 a komu świt?!

 Bo dla siebie żyć nie warto.
 Inni już rozdają karty.
 Oddam wiersze, rymy moje!

 Komu żarty?!
 Komu łzy?!
 Komu łut
 szczęśliwych dni?!

to nie w wyrazach mieszka prawda;
nie w słowach pasmo uczuć drży.
w kadrze jest tło - za pierwszym planem;
jak w niemym kinie milkną sny.
mowa krzykliwie obiecuje,
a gładkie zdania w eter mkną...
reżyser role wartościuje
- drugoplanowi z tyłu tkwią.
umilkną kwestie, wyraz oczu
i autentyczność gestów trwa.
zamiast wsłuchiwać się, chcę poczuć
ciszę, co szczerość w sobie ma.

gęsta noc jak czarna przędza
z zapiecków koty wypędza
na polowanie na polowanie
ostrzy kotom pazury i wzrok
wygina grzbiet na skok
na ciche łowy
na szare głowy
na polowanie
 na szare łowy

 a szare myszki niepostrzeżenie marzą
o kolorytach zdarzeń
tęczowych tonach dat
a czują szary strach
a szare myszki wtulone w mysi światek
bujają gdzieś w błękitach
w obłokach łowią blask
malują szary świat
a szare myszki w czerwieniach i fioletach
sny mają kolorowe
jaskrawy każdy kadr
zasypia szary strach

 gęsta noc jak czarna przędza
z zapiecków koty wypędza
na polowanie na polowanie
ostrzy kocie pazury i wzrok
wygina grzbiet na skok
na szre myszki
pierwotny wyścig
i polowanie
na kolorowe myśli

grosik reszty niech zostanie;
kredą z wczoraj szkic na ścianie.
hen, na niebie łuny ślad
i w kominie starty znak.
choćby głupie "trzy po trzy";
liść trącony ciągle drży;
posmak słodkiej mandarynki;
brzmią niech w uszach dawne dźwięki.
wilgoć na policzku przetrwa,
pamięć ulotnego zmierzchu...
zatrzymana w czasie chwila
- protest song, gdy coś przemija.

http://foto.recenzja.pl/Forum-album_showpage-pic_id-62197.html

obiecałam sprostać słowem,
oddać mową zapach sadu;
letnią porą jabłka młode,
roześmiane oczy stawu.

 wietrzyk - figlarz wciąż chichocze,
bez słów gada, opowiada...
wiśnia pogubiła czerwień,
liść soczystą mai barwą.

 szumi cicho pośród liści
obietnicę lat kolejnych;
grusza niedojrzałe tuli,
parol daje, rój zapewnień

 słodkiej klapsy w smak bogatej.
gdzieś wśród trawy w grządki ładzie
upojony tęczy farbą
tańczy zwinnie rój owadzi.

 sprytne pląsy, pszczeli żargon...
wśród żółcieni i fioletów
nienadętych i swobodnych
istne morze piruetów,

 skrzydeł ważek, dam nadobnych,
purpurowych muśnięć lata,
które w strofy wiatr zaplata...

 tańczy wiew, szumi wiatr...
ciepłe skronie, raj soczysty.
dłonie wtulić w trawy raj
póki lato, póki wiew
póki koi ciepły wiatr
czule tak...

http://www.malarze.com/plobraz.php?id=1162&l=pl