nakładam szkła

'Kiedy woda sięga ust - głowa do góry!' (Stanisław Jerzy Lec) 

nabierz powietrza - głęboko
upuszczaj bardzo powoli
nie bij na oślep - nie podda się woda -
nie masz szansy w zwarciu

możesz krzyczeć ‘ratunku’
wyłącznie w zrozumiałej mowie
na przychylnej fali odbioru

spójrz - w zasięgu koło ratunkowe -
ty i instynkt podnoszenia głowy
kiedy przypływ

głodu oddychania

na ładną sobotę wiersz
na starą kapotę też

i że wiatr za oknem gwiżdże, wiersz
i gdy ciasto mi nie wyjdzie, wiesz?

w formularzach, słupkach - wers
taki śmieszny i liryczny - z łez

gdzieś za kółkiem na czerwonym wiersz
kiedy żółty na zielonym mlecz

kiedy zmiana i bez zmiany - tekst
gdy na kacu, czy na bani - też

że jaskółka, albo słowik,
czas zakupy ranne zrobić,
buty cisną, reklamówka,
w palcie, w mini, fart, złotówka...

wtedy też
wiesz, wiersz

taki liryk, taki bajer
trend i zwyczaj, maj za majem
jak kolejny głupi wers
z durną puentą nowy wiersz

bo deszcz bo wiatr
bo coś gdzieś gra

spisany staje się fakt
wpięty w plik codziennych spraw

popełniony wiersz

nie wszystko podane na talerzach
czekam gotowa (pałeczki w górę)
stopa wymyśla stały rytm oczekiwań

werble milczą a ja wyobrażam - drumm drumm
oczami obejmuję tomy a basowy bęben
wybrzmiewa tak nisko w requiem for a dream

czekam gotowa na kadr markując ruchy dłoni

wypalił z niej połowę. musiała się zwierszyć,
przed sobą, przeciw niemu, za wysoką cenę
i światu za nic, za być - choćby parę sekund.


rozpaliła się - na nic (to nic) - kiedy od niechcenia
ćmił. i upuszczał z dymem (uniesienia - z krtani).
całe zaciągnął w płuca. rozeszły się. zmdliły.


dobrze, że się zwierszyła - rozniosła po frazach -
wszystkie niedoprzełknięcia, niedouniesienia.
w połowie wypalone. pety tlące w wersach
i jeszcze na wpół żywą pamięć oddychania.

niech będzie soczysty
wgryzę się w miąższ
spłynie po brodzie 

strużki na dłoniach
wargi lepkie od soku
siódme niebo w gębie
pełnej podniebiennych
zmiękczeń


tylko nie mów że niebieskie migdały

to pestka

Girl With One Eye

Mówiła: “Stój - spękany tam grunt”
Odpowiedziałem: “wyluzuj i już”
Mała śliczna twarz zatrzymała rytm stóp
i teraz śpi z otwartym okiem -
taka cena jest.

Wtopiłem nóż w to oko - mam je.
Oglądam w domu jak umiera i schnie.
Miała sporo szczęścia - nie wyciąłem jej ust.
Dlatego śpi z otwartym okiem.
Lecz taka cena jest.

Mówię: “Hej, jednooka chciej
z dala trzymać palce - tort, moja rzecz!”
Mówię: “Hej, jednooka, wiedz
wytnę twoje serce, bo mnie zmusza do łez”.

Włożyłem jej pod spódnicę swą dłoń:
“To cię nie zrani, spokojna więc bądź.
Moja reputacja kryje męty i brud,
dlatego śpisz z otwartym okiem.”
To taka cena jest.

Mówię: “Hej, jednooka chciej
z dala trzymać palce - tort, moja rzecz!”
Mówię: “Hej, jednooka, wiedz:
wytnę twoje serce.
Mówię: “Hej, jednooka chciej
z dala trzymać palce - tort, moja rzecz!”
Mówię: “Hej, jednooka, wiedz:
wytnę twoje serce, bo mnie zmusza do łez”.

zrodlo photo: http://galeria-brama.art.pl/jednooka-801.html

On:
Czy wszystko dobrze? Jakoś dziwnie -
inaczej, niż zazwyczaj milkniesz.
I patrzysz krzywiej, niźli zawsze,
brutalniej przydeptujesz kapcie…

Ona:
Cicho, nie marudź, nie mąć ciszy!
Skoro się prosisz, to usłyszysz,
co mam ci dziś do powiedzenia,
choć taki dzień, ze tylko ściemniać.
Więc nie prowokuj…

On:
                              Solą w oku?
Kto? Niby ja? W co znowu grasz?!

Ona:
Żal gra mi w duszy - wredny moll,
a ty wymyślasz głupią sól.
Że co? Dla ciebie jestem słona?
A może nadto popieprzona?!
Nie drażnij, proszę!

On:
                               … ani myślę!
Lecz się domyślam oczywiście,
że jesteś z Wenus - stąd ten mars
na twoją buźkę wziął i wlazł.

Ona:
Ja chciałam, chciałam … choć całusa,
który by poniósł i powzruszał... 

On:
Przecież wzruszyłem! Ramionami!
A ty ten gest masz za co?! Za nic!

Ona:
Nie dogadamy się - to ściema -
dwie bajki, no i wiesz - dwie płcie.
Jak ogolony i kudłaty;
jak ktoś kto nie wie i kto wie.

On:
Znów kontra-veto vel czepianie!?

Ona:
Ty chcesz mi zgoła inne zdanie
narzucić siłą , stąd zarzuty…

On: No skoro tak, to wzuwam buty
i idę precz! A ty - co na to?

Ona:
Tam gdzie mniej pieprzu?! Na kraj świata?

On:
Raczej na Marsa! Bywaj, cześć!
Na Wenus dalej sobie siedź!

Ona:
Może zatęsknisz…

On:
Licho wie!

Ona:
Czy wszystko dobrze? Jakoś dziwnie -
inaczej, niż zazwyczaj milkniesz.
Sprawdź, czy przy sobie bilet masz
na kurs relacji Wenus-Mars.

na kundlu sierść się jeży, kiedy
w ślepia mu zajrzy byle strach.
warczy i kąsa, dobrze wiedząc,
że łatwiej walczyć, niż się bać.

gdy przeszłość odcisk zostawiła,
w ściśniętych pięściach gniewność masz -
w niej upatrujesz źródeł siły,
bo wolisz walczyć, niż się bać.

męczące są ostrożne kroki,
a czujność bólem spina kark.
na szyi - obaw ciężki oddech,
więc gniewem mierzysz prosto w strach.

*przyzwo(M)ity* 
nagą prawdę ubrał w zdania,
przecież negliż mus zasłaniać.


*myślozof*
rozebrał myśl na czynniki,
odmawiając jej dialektyki.


*odkrawczy* 
wypruł podszewkę z płaszcza -
tak się płaszcz spłaszcza.


*napiętnikacz* 
ekshibicjonizm? naganny!
w skarpetkach zapukał do panny.


*nożycoręki* 
w tym tekście nie razi jedynie przecinek -
zaleca się resztę powycinać.

zrodlo obrazka: http://www.promedia.biz.pl/pl,aktualnosci-branzowe,49/trendy-w-manekinach,d377.html

to nie jet list otwarty bo otwartym nie będzie
spokojnie donosi więc o tym
że pusty sms nie został odczytany
w walentynki - z pustego nawet salomon
nie utoczy beczki śmiechu

telefon znowu nadawał bez odbioru
w zasięgu zabrakło lekkiej ręki
do znoszenia bagażu słów których
jest tak wiele do niepowiedzenia

kiedy na burzę się zanosi,
to tak mnie jakoś kusi zblusić.
burzowy temat i jak z nutek
zlizuję z kropli deszczu smutek.

i już się w kroplach (hop-la!) pluszczę,
słotą owijam tekst jak bluszczem
i bluszę średnio-smętny blues,
bo blues w szarugę ma ten plus,

że tak mnie dziwnie kusi blusić...
bo rynna zapodaje takt...
słońce za chmurą się zbiesiło
i siłą nuty chce mi rwać.

a świat się cały w kroplach pluszcze,
a rynna zapodaje takty.
głupiego blues’a bluszy głupia,
a deszcz na scenie kap, kap... chlapie.

pogłaszcz troskliwie po włosach.
zobacz - są nieuczesane
jak myśli nie spięte w warkoczyk -
zburzone i rozbiegane.

więc ugłaszcz i mnie, i kosmyki,
bym wreszcie - podobna do ludzi -
przestała się z siebie wymykać.
niewiele, więc może nie szkodzi?

to nikły gest - znaleziony
wśród większych i mniejszych ważkości -
banalne muśnięcie skroni.
idź już. nim zacznę prosić.

Chodź, napiszmy wspólny wiersz!
Podwoimy liczbę pytań - z takiego budulca
można wznosić drapacze głów.

Znajdziemy alternatywne puenty
i podwaliny pod kuszące dwuznaczności,
retoryczne figury. No chodź,

pomalujemy na biało. A kiedy zszarzeje,
włączymy rymy - wewnątrz wersu o tym,
że poeta - też człowiek - istota społeczna.

http://giznet.pl/chinski-dom-kultury-jak-wieza-z-kartek-papieru/

kiedy się cała rozłażę
od marzeń, od marzeń, od marzeń
i kiedy się cała odmieniam
w marzeniach, w marzeń odcieniach, 

ty dziwisz się (cały - konkret)
i rzecz ujmując ściśle
dwa gesty - dól-góra - po brodzie,
kwitujesz: ja w to nie wchodzę

i spełniasz się w majsterkowaniu
lub oczu nie spuszczasz z ekranu
i wtedy nie jesteś marzeniem.
lecz faktem, tak zwanym spełnieniem.

i po co się, myślę, rozłażę
w marazmie rozlazłym od marzeń?
marzenie się samo zmienia
w konkrety - nie do wybaczenia

nad śrubką, nad netem, nad ti-vi.
fakt, konkret (dziwnie mi) - żywy!
z tych mrzonek, z miraży i bzdetów
do kuchni i zbitych kotletów
zagoni jak w kozi róg
myśl: marzeniem wciąż przecież być mógł…!

***
Kupił kwiatek na Dzień Kobiet,
włożył w butonierkę.
Przecież święto, więc na pewno
świętująca zmięknie.

***
Na ósmego marca
kupił białą różę,
by tą różą w zębach
kobiety pobudzić.

***
Żonie kupił pralkę,
a kochance Merca.
Obie zakrzyknęły
jak automat - erzac!

***
Kupił żonie zgrzewkę
wybornego piwa
w Dzień Kobiet. A w domu
zdziwiony, bo krzywa.

zawsze wśród ludzi była otoczona śmiechem
i wszyscy powtarzali, że pogodą wabi,
że nie sposób nie podejść i nie uszczknąć ciepła,

które w lutym z siarczystym mrozem się rozprawi.
a ona, ona sama, tak chciała się bawić -
zawsze wśród ludzi, którzy kusili ją śmiechem,

którzy ciepło dawali, jak słońca promienie,
jakby smutek głęboki w sercu miał być grzechem -
więc nie wolno unikać zachłyśnięcia ciepłem.

pobiegła znów do ludzi, szukając człowieka,
obnażywszy w uśmiechu swój głód obcowania.
do ludzi biegła zawsze - na oślep, ze śmiechem.

na wargach niosła słowa - aż radość zakrzepła,
jak grymas utrwalony trudem zaklinania.
i nie sposób nie dostrzec, jak łaknęła ciepła.

aż raz jej wiatr wyszumiał: “zima tobie nie w smak!
a przecież chłodem mogę i latem przenikać -
zawsze, gdy gnasz do ludzi, otoczona śmiechem -
ja jestem za plecami, by wykradać ciepło.”

jak wiersz wolna
biała jak papier
milcząca niczym wielokropek


wpisuję siebie w siebie
nie umiem określić klimatu
coś w rodzaju na okoliczność
przestrzeni w której słowa
duszą się pod ciężarem
głosek bez znaczenia
i znaczeń wyrwanych z westchnień

dobro przyciąga biorców


stopniuję przymiotniki
zatrzymuje mnie 'najgorszy'


kiedy drżę o to
czym chciałabym się dzielić

kiedyś, być może, pogodzę się z tobą;
z wiedzą, że jesteś jak but nie od pary
i że nie sposób w różnych, albo w jednym
zaznać wygody - uszytej na miarę.

prawdopodobnie z tobą się pogodzę -
z twoim schematem (zwiesz go “bez schematów”),
gdy go odrzucę i podrepczę boso,
zdziwiona tobą, butami i światem.

i swoją cechą prób znoszenia różnic.
kiedyś, być może, będzie mi to dane,
kiedy usiądę po latach i dojrzę
jak piasek dzieli ślady wydeptane.

dzisiaj przymarzasz do kominka.
jutro odważnie chuchniesz w dłonie.
potrzesz o draskę - ledwie iskra,
a ty w jej blasku zechcesz tonąć,
szukając ciepła, odtajania...
w zmiennym klimacie przeżywania.

a później (może już za tydzień)
w sobie wyszukasz źródło ciepła
i rzucisz, że do wiosny idzie,
bo już się daje z siebie czerpać
nikłe zwiastuny krótszych nocy
i więcej światła razi w oczy.

a później, później będzie lato -
kominek jak atrapa w kącie,
jak przyczajony regulator
klimatu, w który znów się wtrąci
chłód i deficyt światłocienia -
do kolejnego przesilenia.

Ręce załamuje i odbiera głód.
Zachłannie pomnaża tygodnie bez snu.
Ubiera się w czernie. W oczach zimny blask.
Bezlitosna wiedźma! Nieskończony strach.
Światy zamazuje farbami bez barw.
Życie z nią u boku to nieludzki żart.

Pętlę chce zacisnąć – na czatach jak sęp!
Każdy dzień zamienia w lęk, w paniczny lęk...
Morderczyni woli – ostateczny grzech.
Jawi się zbawieniem niespisany tren.
Chciwa - kradnie noce - wredna niczym pies
do kości pokąsa – kto poznał, ten wie.

Kto przegnać ją zdołał, żegna się co dnia.
Rzuca na psa urok – i na urok zła.
Aby od cierpienia nie chcieć uciec w śmierć,
jak w ogród spokoju, w którym błogi sen
koi rozjątrzone i luzuje krtań.
Depresja – najgorsza z wszystkich femme fatale.