nakładam szkła

nie pojmuję dopustów. ci bogaci życiem
myją biedy łzami, aby słono płacić .
a ubodzy klaszczą, a igrzyska dla nich
i pękate skiby pszenicznego chleba
- ''panem et circenses''!

ci życiem bogaci przechowują  w skrytości
okruchy jak relikwie nieujęte w słowa.
pieszczą każdy sumiennie, po trochu oddają
wróblom, które darczyńcami ich kulawych kroków;
uśmiechu na przekór.

nie rozumiem odpustów, gdy wkoło dopusty
- ciche z grymasem bólu przed wrzaskiem pyszałka,
który myśli, że zawsze zalśni wśród gawiedzi
nie wie że tylko sroki wyłowią go z tłumu,
by mieć skrzeczeć na co.

nie rozumiem ni świata, ni tajni zaświatów.
zaprzestałam rozumieć prób ludzko upartych.
ale pytam wciąż - głupia, czemu musi boleć
nawet gdy pogodzenie układa się w głowie
w kruche antidotum.

maluje usta obłudą
kłamstwem zwęża źrenice
wymownie podkreśla rzęsy

nie patrzy w oczy
wie że są

gabinetem krzywych luster

http://zywiecinfo.pl/panu-bogu-swieczke-a/obluda/

Na ganeczku krasne dziewczę
- w górze słonko pali;
 kawalira dziewka nie chce
- matuś nie pochwali!

Hej! Zostanie starą panną!
Hej! Pożółkną kłosy!
Bo kawalir za tą panna
lata, ale bosy!

Przy studzience śliczna Hanuś
w wodzie się przegląda.
Mamin domek ona woli
od Jasieczka Drąga.

Hej! Zostanie panną starą!
Hej! Obrośnie ganek!
Choleweczki smali za nią
gapowaty Franek.

Kachna dziś na grządce sieje
maciejkę i maki.
Za mąż nie chce, bo powiada:
chłopak byle jaki!

Hej! Zostanie starą panną,
kiedy tak grymasi!
Hej! Bo gada, że ten Stacho
do innej się łasi!

Nie wybrzydzaj i nie grymaś,
w chłopach nie przebieraj!
Bo nie znajdziesz w całej wiosce
byczego ogiera!

Hej! Zostaniesz starą panną,
ronić będziesz ślozy!
Hej! Bo skoroś tak wybredna,
wnet cię starość zmoży!

Zofia Stryjeńska: Kurpianka

ciężar poezji waży się na słowa
lekkie niczym szybująca kartka
podmuchem wersu przesypuje piasek
ożywają wybrzuszenia klepsydry

śpiewa poufną pieśń
dla postronnej potomności

http://galeria.interia.pl/praca,w_id,1118822,t_id,19,s_id,0,sort,date,Samolot+z+papieru

powodzenie miała, a nie miała wzięcia.
na nic nie pomogły czary i zaklęcia.
bo wielbili liczko i chwalili dziewkę,
a innej śpiewali weselną przyśpiewkę.

oj da dana, oj, da da
powodzenie ma!

cholewki smalili i jak miś do miodu
pędem zlatywali do panny ogrodu.
a ona w mozole ciągle rutę siała;
na ślubnym kobiercu inna znowu stała.

oj da dana, oj, da da
powodzenie ma!

bo nieważne liczko, ani kibić zgrabna,
kiedy dziewka hoża, ale nie posażna.
jak świat światem było, tak i zawsze będzie,
że kiesa pękata ludzkie szczęścia przędzie.

oj da dana, oj, da da
powodzenie ma!

dziewczyna się szybko wyuczyła lekcji,
że nic nie pomoże urody protekcja.
wypełniła kupon i w lotto wygrała
i na tym się kończy historyjka cała.

oj da dana, oj, da da
powodzenie ma!

bo wtedy już była leciwą matroną,
co wie, że wnet wielu oczęta zapłoną
- uderzą w konkury do zamożnej dziewki.
a ona uwarzy im czarnej polewki.

oj da dana, oj, da da
powodzenie ma!

wnetki pójdą chłopy z pustymi koszami,
aby we wsi świecić przed ludźmi oczami.
bo miast zalet panny jej majątek cenią,
to się dnia pewnego z rekuzą obżenią!

oj da dana, oj, da da
powodzenie ma!

http://quup.pl/Item/97197975/Poczt%C3%B3wka-Mazowsze-str%C3%B3j-KURPIOWSKI

nie chcę ciebie o nic prosić
ponad to, abym nie musiała.
chciałam zaczyniać chleb
sama - nie tylko dla siebie.

wżarła się w pamięć bajka
o chłopcu, który dziękował.
słowa unosiły się, kiedy.
prośby ulegały sile grawitacji.

http://www.ptaki.biz/lecace-ptaki.php

On kocha ją jesiennie i troski rozumie.
Nie szuka zabiegania w rozpędzonym tłumie.
Ona poda mu ziółka, on pogładzi dłonie...
Razem w parku na ławce.., on coś mówi do niej...

Ona słucha z mądrością gromadzoną latem,
 on otula ramieniem, uraduje kwiatem.
Bo dobrze też rozumie życia różne harce.
Wie: w jesieni we dwoje spokojniej i łatwiej.

Cieszą się ludzkie oczy widząc taką parę;
rąk dwoje - tych jesiennych - to buduje wiarę!
Dodaje też nadziei, że gdy minie lato,
życie barwy mieć może kwitnące jak kwiaty.

''...dopóki pamięć o człowieku...''
i całkiem ludzkie zapomnienie...
w cybernetycznym złotym wieku
pamięć ma logo: przedawnienie.

zdjęcia w szufladach obok wierszy,
stary pamiętnik z podstawówki
i odciśnięty w modelinie
rybak (ten wiesz) z pięciozłotówki.

szuflada jeszcze w dobrym stanie,
bo całkiem już nie używana
spokojnie stoi gdzieś w lamusie
obok tylika od tapczana.

jedynie bezrozumny pająk
owija szczelnie stos rupieci...
mozolnie kilka wspomnień pieści,
by pamięć żyła... choćby w sieci.

oszalał wiatr
przegania liście
obnaża sad
sekrety wszystkie

pod pierzyną nocy
smutki z liśćmi toczy
tęsknoty i żale
zaokienny balet

księżyca twarz
odpowiedź chowa
czy zbudzą się
uśpione słowa

pogodne jak maje
zielone nadzieje
tymczasem za szybą
wiatr liście porywa


z wersetów list
posłaniec myśli
nostalgii kiść
w mój kosmos wyślę