niedziela, 9 lutego 2014
ograne sceny
między wątek i osnowę
wplotę mróz i wsnuję słowa,
bo fabuła trąci nudą,
teatralną wprost obłudą
tej postaci, która w planie
grała chwilę na ekranie.
potem – klaps! i nowa scena
już bez chwili bez znaczenia.
tu: stop klatka - bezruch w kadrze –
zamarznięta woda w wiadrze
i pan mróz – też osłupiały,
że go słowa zamotały.
i że szarpią wątki brzmieniem -
tym, że chwila ma znaczenie,
że nie wolno profanować
czasu, który zastygł w słowach.
bezpowrotnie w akcji przepadł
jak przygięty cień człowieka.
wplotę mróz i wsnuję słowa,
bo fabuła trąci nudą,
teatralną wprost obłudą
tej postaci, która w planie
grała chwilę na ekranie.
potem – klaps! i nowa scena
już bez chwili bez znaczenia.
tu: stop klatka - bezruch w kadrze –
zamarznięta woda w wiadrze
i pan mróz – też osłupiały,
że go słowa zamotały.
i że szarpią wątki brzmieniem -
tym, że chwila ma znaczenie,
że nie wolno profanować
czasu, który zastygł w słowach.
bezpowrotnie w akcji przepadł
jak przygięty cień człowieka.
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
3 X skomentowano:
Elu treść tego wiersza przywodzi mi na pamięć takiego jednego nudziarza, który kiedyś pisał wiersze, a od dłuższego czasu pisze wariacje na temat... Zaciął się, jak stary zamek, zastygł, jak beton, jak zamarznięta woda w wiadrze...
Basia trafiła w dziesiątkę , ale on chodzi chyba z wiankiem na głowie i gada jakoś tak bejojakoś:)))
Elu jestem pełna uznania dla kunsztu Twojej poezji:)) Pozdrawiam:)
Basiu, on jak w starym kinie - klisza się zacięła :)
Tereniu, dziękuję serdecznie :)
Prześlij komentarz