nakładam szkła

dla autyzmu - drugi tekst 


gdy zaczynają mówić
powtarzają nasze zdania
jakby brakowało im słów
do świata w którym
nie mieszczą się w foremkach
i w głowie

a hipotezy urastają
do rangi nauki której
brakuje narzędzi do poznania
ich świata

w nim jesteśmy echem
błądzącym pomiędzy
galaktykami odległymi o puls
wyczuwalny na skroni
pod palcami

pierwszy tekst dla autyzmu


mawiają o nich - porcelanowe lalki
a kiedy zarzucają mi rączki na szyję
czuję ciepło

głaszczę włosy jak jedwab
i zdumiona patrzę w oczy które
podobno najchętniej odwracają
ogladając świat z tajemniczej perspektywy

w niej potrzeba miłości
łączy wszystkie definicje
uproszczone do gestów