echa
*echa* (spisane we wrześniu 2008)
w echu pamięć zaklinam rozłożoną na części,
w pogłosie stąpnięć, w wyblakłej wstążce.
wije się na żółtej płaszczyznie.
rozsupłuję węzełek - badam załamania -
ślady soczystych kolorów
głaszczę uśmiech spoza sepii nad retro kratą
i kołnierzem - w prostocie dystyngowanym.
zaglądam w oczy mirażom bajek.
odbijają się od ścian tamtej kuchni.
wyjmuję z echa perełki (śpiewają stare nuty,
każda dźwięczy, zanim rozpłynie). za oknem mgła
ścieli piernaty. skrzypi tapczan: - wiesz co? bo ja to nic.
rozsupłuję węzełki, uwalniam zapach śliwkowej konfitury.
fartucha. blisko policzka z dala od strachów.
w echu pamięć zaklinam. każda część pasuje jak ulał.
zaklinam, echem jestem, z echa mój głos się składa.
z sepii, kołnierza, fartucha, starego tapczana.
bez nich żółta kartka, przeźroczysta poza
bez dźwięków obca twarz.
* Rys. - "Babcia Helena" - Ela Gruszfeld
korzenie w passe partout
"nie możesz jej pamiętać
byłaś nazbyt mała"
cóż z tego, skoro pamięć
nie chce o tym wiedzieć
i wyświetla sękate
wsparte na lasce dłonie
kobiety ze spojrzeniem
mądrym, przenikliwym
doświadczenia - łzy skrzepłe
wyżłobiły bruzdy
aby sankcjonować lata za plecami
pamiętasz?
zanim skalpel pewnie podjął chirurg
odwiedziłaś mnie we śnie
aby wytłumaczyć
jak ważne są korzenie
mimo, że drzewo legło
potargane wiatrem
i w grunt wsiąkło na amen
ale nie przepadło
i żyje
w tętnie lasu
którym targa burza
"nie możesz jej pamiętać"
skąd wam o tym wiedzieć?
ręce wsparte o kostur,
korzenie, gałęzie...
twarz w ramce zatrzymana,
gdybym zapomniała
----------
* Rys. - "Prababcia", Ela Gruszfeld