nakładam szkła

*echa* (spisane we wrześniu 2008) 

w echu pamięć zaklinam rozłożoną na części,

w pogłosie stąpnięć, w wyblakłej wstążce.

wije się na żółtej płaszczyznie.

rozsupłuję węzełek - badam załamania -

ślady soczystych kolorów

głaszczę uśmiech spoza sepii nad retro kratą

i kołnierzem - w prostocie dystyngowanym.

zaglądam w oczy mirażom bajek.

odbijają się od ścian tamtej kuchni.

wyjmuję z echa perełki (śpiewają stare nuty,

każda dźwięczy, zanim rozpłynie). za oknem mgła

ścieli piernaty. skrzypi tapczan: - wiesz co? bo ja to  nic.

rozsupłuję węzełki, uwalniam zapach śliwkowej konfitury.

fartucha. blisko policzka z dala od strachów.

w echu pamięć zaklinam. każda część pasuje jak ulał.

zaklinam, echem jestem, z echa mój głos się składa.

z sepii, kołnierza, fartucha, starego tapczana.

bez nich żółta kartka, przeźroczysta poza

bez dźwięków obca twarz.

* Rys. - "Babcia Helena" - Ela Gruszfeld