nakładam szkła

i cóż że jesień
rozedrgane bure kałuże
łechce lodowaty dotyk

roznegliżowane konary

nie to żeby melancholię
na margines wypędzać
dumania i zadumki

wlepić w szybę

trzeba zgrabiać zjesiennienie
grabiejące z zimna palce
w rękawiczki jak w ramiona kochanka

szczelnie utulić

zabełtać w głowie
pamięcią wiosennej burzy
zaciągnąć zasłony
w kolorowe kwiaty

pstrokaty
jesienny pragmatyzm