nakładam szkła

wyobraźnia w siedmiu kolorach
przechodzi granice tego co stać się może
wyprzedza możliwe drwi ze słuszne


odchodzi

codzienne trzeba
płacze płacze
rwie szaty
z szarej materii
na mecie
pomięta wstęga

niebo zaciąga grafitowe chmury
a ja parasolem próbuję wydłubać
choćby skrawek różowej szarfy