nakładam szkła

Niech rok ten szybko już się kończy
i umknie w przeszłość przed tym Nowym.
Bo „Nowy” się z nadzieją łączy,
 jak szampan idzie nam do głowy.

Byle nie w nogi! Twardo stąpać
niechaj przychodzi w tym z czternastką.
Pechowa liczba minie – krnąbrna.
Ta nowa niech popłynie gładko.

Może nadzieja dobrą panią.
Może i w przyszłość patrzeć słuszniej...
Lecz ja zatrzymać chcę minione -
te dobre chwile jak najdłużej.

Tyle pięknego się zdarzyło...
A wcale mogło nie być tego,
co czarowało, uwodziło
z przydomkiem „Niezapomnianego”.

I choć nie wszystko było cudem,
nie wszystko miało bajki miano,
chcę zapamiętać i ułudę -
bo to zebrane, co zasiano.

Kawałek życia, ludzkie ręce,
spojrzenia ciepłe, wiatr, co chłodził...
Choćby patykiem zapisane
na przeszłej, lecz wciąż żywej wodzie.