nakładam szkła

3 X skomentowano:

Andrzej - Art Klater pisze...

Zabiłaś mi ćwieka, Eluś. Forma tego wiersza budzi respekt swą dostojną klasyką, w tym kapryśnym układem rymów, jednakże nie umiem jej dopasować do jakiegokolwiek znanego mi gatunku. Przypomina mi nieco skrócony o jedną strofę sonet francuski, ale chyba nie tędy droga.
Jeżeli to Twój autorski wynalazek, to uważam go za finezyjny i znakomity!
Pozostaje mi tylko odbić piłeczkę:

nadzieja, matka głupców, kochanka odważnych,
z historią, tępą belferką, zagrała o życie.
w ciemnej dolinie strachu, na absurdu szczycie,
toczy się rozgrywka prawd tkliwych a ważnych.

śniedzią obłażą pomniki, zarastają groby,
zetlały papier zapewne już cierpliwość traci,
na pamięć bohaterów, troskę sióstr i braci,
mnożą się, po czym giną, skuteczne rad sposoby.

zostaje nam, przy herbacie lub ampułce wina,
tą trzciną pascalowską ku życiu się zginać

kusiki

24 lutego 2016 10:53

Ela Gruszfeld pisze...

W istocie, chyba autorska forma - bez wzorowań nijakich - jakoś tak miewam - w takim układzie zdarzało się mnie już. A Ty oczywiście bezblędnie formalnie odniosłeś się swoim wierszem.

Dziękuję i pozdrawiam.

24 lutego 2016 10:58

Andrzej - Art Klater pisze...

Cieszę się, Eluś i gratuluję. Teraz tylko jeszcze te formę nazwać.
Sam wymyśliłem parę lat temu... klateryk:

Na Podlasia lichych piaskach
Bimbrem puma się upiła,
Która zbiegła z zoo.
Czy to kiła czy mogiła?
Czy to śledcza prowokacja?
Czy wina PO?

kusiolki

25 lutego 2016 22:28