nakładam szkła

snułam się pomiędzy wersami
z błyskami czerwonych lakierek

zwodziłam labiryntem słów
na nici nieporozumień
zawisła pajęczyna wyobraźni

łowię eteryczne dźwięki ulotne nuty
i drwiące uśmieszki

na gruby sznur zamiast pereł
nanizuję czerwone koraliki

dostojnie powagą szarości
wygaszam płomienne dominanty
na gruncie przeciwieństw postawię kropkę
rozpaloną do białości

pomiędzy wersy wplotę siwe pasemka
i przydeptane wyjęte z lamusa kwieciste baletki


a ty czytaj ze zrozumieniem każdy wyraz
kobiecej pstrokatej logiczności

I
W kadrze ukryta wilgoć.
 Te dni, gdy mokłam w deszczu...
 Ktoś podał mi parasol.
 ''Dziękuję''. I odeszłam.

 Ref.:
Dam ci błękitu skrawek
- jasnoniebieską wstążkę.
Oplecie szare niebo,
w pogodę zmieni deszcz.
Wiatr krople z liści strąci
- uśmiechnę się do niego.
Ciepło uśmiechnę się.

 II
Wtem w cieniu myśl przemknęła
 (zbudzona dziwnym dreszczem)
 że ten, kto dał parasol
 sam przemoczony deszczem ...

 Ref.:
Dam ci błękitu skrawek
- jasnoniebieską wstążkę.
Oplecie szare niebo,
w pogodę zmieni deszcz.
Wiatr krople z liści strąci
- uśmiechnę się do niego.
Ciepło uśmiechnę się.

 III
Chcę więc błękitu smugę
 rozpostrzeć na chmurzyskach..!
 Przez łzy przejrzystej owal
 tańczący na policzku.

Sękata dłoń bez pośpiechu gładziła fotografię młodej dziewczyny.
 Na kolana postaci siedzącej na krześle spływał gruby blond warkocz.

 - Ela widzi, jaka ja była śliczna, gdy była młoda? Taki gruby warkocz, że chłopakom oczy latali, a ja jego wybrała, bo był dobry człowiek i zaradny. Dobrze, że nie dożył - przyszli i zabrali... i dom, i sad...  Ja obejmowała jabłonki, płakała... Dobrze, że nie doczekał... A dobry był człowiek. Nawet we wojnę było co jeść  - bo do handlu głowę miał, to i pieniądz był.
Bił i kobiety lubił...ale dobry człowiek, zapobiegliwy...
Teraz tu czasem syn przychodzi. Też bija, jak co źle zrobię, bo nerwowy.
A Ela niech pamięta: Jak przyjdzie sąsiadka, Ela mówi, że Ela moja wnuczka. Że od matki do babki uciekła, bo babka lepsza. Córka nie przyjeżdża, bo daleko..., to i wnuczka...

Dłoń ponownie głaszcze zdjęcie.
 - Widzi Ela, jaka ja była śliczna?
Ela pamięta: Ela moja wnuczka.

opatrzona suto
 odgórnym nadaniem

 [...] drept rozświetlało słońce
 las szumiał o łaskach deszczu
 zafurczały skrzydła nad strumieniem [...]

 na kamieniu w zadumie
 w dłoniach anielskie piórka
 niebacznie zgubiła pierwsze
 drugie upadło w trawę
 inne z gestem oddała w dobre ręce szukały zajęcia

 [...] las zamilkł przemilczał strumień
słońce za chmurą ni drgnęło [...]

 przewiązała wstążką
 z siedmiu skradzionych kolorów
 dopatrzy ostatniego nim zmierzch
przyganą zgasi grę świateł popołudnia

mówisz o mnie wylewnie
gdy namysł zamyka mi usta
przeszłe wychodzi zza zakrętu
na prostej milknę
wietrząc ukryte wiraże
wierząc w doświadczanie
unikam eksperymentów
i biegu na oślep na złamanie

po cichu tęsknię do zamkniętej księgi
słów podatnych na zawołanie

cierpliwie drepczę w miejscu
filozofia bezpiecznego uciekania

gdybym facetem była (konfabulacja)
 po mojej stronie leżałaby racja
 po mojej stronie bezsporne prawdy
 i panem świata byłabym (doprawdy?)
 i bym chodziła w chwale (czytaj : w kapciach)
 bym marudziła, że słona kolacja
 każda by plackiem,  każda byłaby moja
 byłabym twarda (opoka, ostoja)
 a może trochę dzieciuchem bym też była
 potem bym do siebie wróciła
 i
kusiła,
kusiła,
kusiła...

źródło obrazka: http://obieliznie.pl/historia-gorsetow.html