wtorek, 30 kwietnia 2013
wiersz z odwróconą perspektywą
przecież są takie burze
nadciągają a wtedy oberwanie świata
wali się na głowę
miękkim podbrzuszem do góry
[...] trzeba podnosić i podpierać
z byle czego szyć łaty na wyrwy w niebie
cerować poszarpane korzenie [...]
kiedy świat się obrywa
perspektywa odwraca się
wklęsły jak niecka horyzont
chłonie deszcz
świat balansuje
na cienkiej linii widnokręgu
zanim do słońca wyciągnie
przemoknięty grzbiet
z głową
na własnych nogach
nadciągają a wtedy oberwanie świata
wali się na głowę
miękkim podbrzuszem do góry
[...] trzeba podnosić i podpierać
z byle czego szyć łaty na wyrwy w niebie
cerować poszarpane korzenie [...]
kiedy świat się obrywa
perspektywa odwraca się
wklęsły jak niecka horyzont
chłonie deszcz
świat balansuje
na cienkiej linii widnokręgu
zanim do słońca wyciągnie
przemoknięty grzbiet
z głową
na własnych nogach
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
3 X skomentowano:
Elu wiersz bardzo wymowny - kto nie przeżył oberwania świata, kiedy ziemia ucieka spod nóg i mimo wszystko trzeba próbować zachować równowagę?
Czasami, gdy człowiek przemoknie do ostatniej nitki, staje "z głową na własnych nogach" i pojawia się tęcza...
Pięknie ujęte mądre słowa.
Pozdrawiam:)))
Lilli to mój blogowy nick - Barbara Deckert :)))
sprawdzam :)))
Prześlij komentarz