nakładam szkła

Cierpienie nie izoluje, bo jednoczy cierpiących
wspólnym mianownikiem boleści i bolączek -
nocami nieprzespanymi, strachem gdy włosy zjeża,
ratunkową nadzieją, bądź ukojeniem pacierza.

Łączy spazmami trwogi, myślą: świat nie rozumie...,
bilansem przeszłych miłości, ewidencjami sumień.
I łączy to spojrzenie - w nim błysk: już wiem co ważne.
Świat aż w miejscu zastyga - w tych oczach -
zanim odgadnie.