nakładam szkła

"W cichych ogrodach, ogrodach tęsknoty",
piasek nie nosi przepysznej pozłoty;
łąki odległe, źdźbło ostre jak szpica,
zamiast storczyków iglaki w donicach.
Rzeka jak łąki - w rewirach nie moich -
żarty z fantazji rozmarzonych stroi.

"W cichych ogrodach" trwa nostalgia deszczu
i każdą kroplą prosi mnie o jeszcze...
Śród winobluszczu zapach mokrej ziemi
w nozdrza się wwierca, a ażury cieni
już śpią, już w oczy nie rzucają blasków,
które uwięzły w jesiennym potrzasku.

"Zegar ogromną wskazówką słoneczną"
umknął w szarugę w podróży odwiecznej.
Kamień omszały - gładź o zmierzchu stracił.
Szczęście ziewnęło: "Siadać się opłaci?"
Zezuło stare buty; w mokrej trawie
na jednej nodze skacze, w obie marznie.