nakładam szkła

pieta otwiera serce
opuszcza ramiona
załamuje ręce

płacz zawisł
suche rzęsy
i krzyk

moja madonno
matko moja
zastygłaś w kamieniu rzeźbiarza
zmartwychwstanie ruszyło głaz

rany schną na blejtramach
płótno przybite do drewna
odjęty z krzyża u twoich stóp
bezradne twoje dziecko
twój bóg

poeta nie jest nadwrażliwy
jest przewrażliwiony na wiatr
w oczy
w plecy
w uszy

na wiatr historii
wpada w histerię
bez znieczulenia

katar sienny na zawołanie
jesiennej melancholii
wydmuchuje nos
pociera oczy
umywa z dłoni obojętny odczyn
i zewnętrzny wpływ

uczuleniem
wypadaniem włosów
zliczaniem bezsennych nocy
odpowiada na pytania retoryczne
liryczne dylematy

uwalnia bakcyle
domokrążnych wersów
na niekoniecznie podatny grunt
padają jak muchy
burzą krążenie
tłoczą pospiesznie frazy i pointy

poeta zaciera
ślady dosłowności i -ości
rozciera ręce
do gardła skacze puls

poszukuje antidotum
w labiryncie pokrętnych słów

Ray Charles & Elton John - Sorry Seems to Be the Hardest Word (2004)


    


nie rób niczego
"coś" łatwo popsuć
kruche jak szkło
wiotkie jak jedwab

ulotne skrzydła ważki


nie wszystko zmieszczą dłonie
wszystko pomieści człowiek

Żeglował Anioł
- skrzydła rozpięte wiatr porywem gnał.
Słońce się śmiało, śmiało się pięknie
- rzucało złotych refleksów blask.
W pierzastej bieli
skrzyło confetti, fosforyzował świat...
Potem chmurzaste z deszczem dni przyszły
z szarością dnia.

Skrzydła anielskie - żagle rozpięte
- targał je wichru szał.
Anioł miał w oczach światło upięte
a w duszy żal.
Za horyzontem czeka nadzieja,
lecz skąd ten szkwał?!
W piórkach starganych morskim kaprysem
blask serca drżał.

Obeschną piórka,
skrzydła do nieba
z dumą wystrzelą znów.
Anioł nie może opuszczać dłoni,
wracać do snów...

wyobraźnia w siedmiu kolorach
przechodzi granice tego co stać się może
wyprzedza możliwe drwi ze słuszne


odchodzi

codzienne trzeba
płacze płacze
rwie szaty
z szarej materii
na mecie
pomięta wstęga

niebo zaciąga grafitowe chmury
a ja parasolem próbuję wydłubać
choćby skrawek różowej szarfy

palcem na mapie na pamięć znajduję
punkt, gdzie powietrze niesie woń znajomą.
znajome schody prowadzą na górę,
a ekspres parzy kawę własną - moją.

na biurku atlas, przewodnik splątuje
zdeptanych ulic nitki, wstążkę rzeki.
w kuchni tradycja - zapach z wczoraj czuję
na szybie wspomnień skroplone perełki.

na mapie serca schowane pamiątki
- dumy i żale, twarze, ceramiki...
w dzień zabieganie wciąż tą samą ścieżką
i słońce nie wyprane z dziecięcej mimiki

uśmiech posyła w zrozumiałej mowie
tym co tu żyją, od zawsze sąsiedzi
- bliscy, choć różnie gadają o sobie.
do oczu skaczą każdej starej biedzie.



tam jest ojczyzna, gdzie ma serce człowiek,
a obraz tego miejsca nie znika spod powiek

po przemarszu chwil przez tunele dnia
zapytał pan czas co w zanadrzu mam
ból ściągniętych ust
chłód przytartych szans
zapadnięte sny
wytłumiony żal

dzień zdumiony jawą
w twarz zaglądać zacznie
nie pędź w tunel czasu
stąpaj
uważnie

po paradzie słów przed oczyma prawd
zapytał pan fakt co chwyciłam z dat
hałaśliwy kram
zaciśnięty bunt
koraliki dram
rachunek bez sum

dzień zdziwiony śnieniem
spogląda przez palce
zwlekaj zanim księżyc
w chmury
zapadnie

na kolejny marsz kostur mocny chwyć
nie pytaj co da zapytaj jak być
biały czerpać brzask
w nocny wtapiać cień
bagaż chudych lat
kilka ciepłych mgnień

chłodnym oddechem
budzi się listopad
na oścież bramy cmentarza
wiatr roztańczył migotania
na przeźroczach wspomnień

łuna na graficie rozpina parasol

świeczka
myśl
chryzantema

kilka szeptów rozmodlenia
przekracza granice wymiarów
i wyobraźni w przestrzeni
nieograniczonej spojrzeniem